In vrijwel elke organisatie waarmee ik werk, is er bij de start één gemeenschappelijke noemer: verlangen.
Het verlangen om te bouwen aan iets wat ertoe doet. Om technologie in te zetten die mensen verder helpt, processen versterkt, en waarde creëert die blijft. Niet als doel op zich, maar als katalysator van verandering.
En toch zie ik hoe dat verlangen vaak sluipenderwijs verdwijnt.
Tussen projectplannen, compliance-eisen en veranderagenda’s raakt het fundament uit beeld. Technologie wordt een verzameling systemen, metrics en dashboards—zonder dat nog iemand vraagt: waartoe ook alweer?
We zijn niet stuurloos. Integendeel. We hebben roadmaps, architectuurschetsen, KPI’s en transitieprogramma’s. Maar net als een chauffeur met zes navigatiesystemen en geen eindbestemming, draaien veel organisaties in cirkels. Bezig. Druk. Goedbedoelend. Maar zonder richting die inspireert.
Technologie als middel, niet als doel
Mijn werk draait om het herstellen van die richting. Niet door méér technologie toe te voegen, maar door haar opnieuw te positioneren: in dienst van strategie, mensen en maatschappelijke relevantie.
Als CTO, toezichthouder of adviseur breng ik de technische realiteit in lijn met wat er écht toe doet:
- Hoe maken we technologie weer mensgericht?
- Hoe versterken we besluitvorming met data zonder erin te verstikken?
- Hoe bouwen we aan governance die niet verstikt, maar richting geeft?
Van controle naar vertrouwen
Ik geloof niet alleen in blauwdrukken. Wel in context, dialoog en scherpe keuzes. In een werkwijze die ruimte biedt voor zowel impact als reflectie.
Mijn aanpak is pragmatisch en transparant. Altijd gericht op duurzame waarde. Of dat nu gaat om het verbeteren van IT-governance, het bouwen van schaalbare digitale platformen of het begeleiden van innovatietrajecten in complexe omgevingen.
Maar bovenal geloof ik in het terugbrengen van dat oorspronkelijke verlangen in de bestuurskamer.
Niet als sentiment, maar als strategisch ankerpunt. Want juist daar begint toekomstbestendig leiderschap.
